Death Magnetic albümü ile rock müzik piyasasına dönüş yapan Metallica’nın bu albümünü tarihsel gelişim süreci içinde değerlendirmek gerektiğini düşünüyorum.
1980’lerin Metallica’sı video klip çekmeyen, 45’lik çıkarmayan, olabildiğince underground kalmaya çalışan 4 idealist rockerdan oluşurdu. 1991 yılında çıkardığı 5. albümü Metallica ile bu çizgisinden kesin bir dönüş yaptı ve bir marka haline geldi. Her albümden çıkan 3-4 video klip ve single, müzik paylaşımına karşı yürütülen çok ağır bir kampanya, kıytırık DVD koleksiyonları ve son olark Death Magnetic albümünün değişik fiyatlarda satılan 3-4 değişik türü ve boxseti. Metallica’nın ticari bir marka haine gelmesine karşı değilim, ancak ticari kaygılar müziğe yansımaya başladığında işler değişiyor tabiki.
Death Magnetic albümü bence gayet başarılı olmasına karşın, parça yapıları özellikle kompleks bir hale sokulmaya çalışılmış gibi geliyor. Metallica’nın ilk 4 albümünde de tüm şarkılar kompleks bir yapıda olmasına karşın, dinlerken bu parçaların doğal halinin olduğu anlaşılırdı ve dinleyeni yormazdı. Buna karşın bu albümü dinlerken parçaların zoraki kompleks yapısını bariz bir şekilde hissediyorsunuz. Sanırım Metallica üyeleri ve Rick Rubin, ne yapalım edelim ama şarkılar kompleks olsun diye düşünmüşler, ama bence yanılmışlar. Bu zorlamadan kurtulmuş bazı parçalar zaten albümün en iyi parçaları. All Nightmare Long, The Unforgiven III, Suicide & Redemption ve ilk single The Day That Never Comes.
Albümün yapımcısı Rick Rubin, özellikle sert Thrash Metal soundunu Death Magnetic’e yansıtmaya çalışırken biraz abartmış, bazı şarkıların ses düzeylerinin normalize edilmesi gerekirken bu ya unutulmuş, yada vakit yetmediği için yapılmamış. Prodüksiyon açısından (-) puan.
Metallica bu albümünde eski günlerine dönmeye çalışırken şarkı sıralamasını da eski albümlerine göre yapmış. Eski albümlerindeki 4. şarkı genelde slow ve ilk single olmaya aday en iyi parçadır. (And Justice For All’da One, Master Of Puppets’da Welcome Home (Sanitarium), Ride The Lightning’de Fade To Black) Bu albümde de 4. şarkı ilk single olan The Day That Never Comes olmuş. Albümlerinde sondan bir önceki şarkı enstrümentaldir ve en uzun parçadır. (And Justice For All’da To Live Is To Die, Master Of Puppets’da Orion) Death Magnetic’de de Suicide & Redemption enstrümental parça ve sondan bir önceye yerleştirilmiş.
Genelde iyi bir albüm olmasına karşın ne de olsa bir And Justice For All değil. Buna karşın Last.fm‘e göre son iki aydır en çok dinlediğim albüm Metallica - Death Magnetic’miş. Ne diyelim, özlemişiz.